vydheesw.blogspot.com
email: vydheesw@gmail.com

Monday, March 30, 2015

TWO SIDES OF THE SAME IDEA

TWO  SIDES  OF  THE  SAME  IDEA
Vaidheeswaran

The  other  day   I  saw   my     grand-daughter sitting on the steps 
leading  to  the backyard while the sun was warm and pleasant….

She  was  deeply  engrossed   with  some  activity which  I  couldn’t 
assess from  this  far…and I slowly went nearby approaching rather 
stealthily not to divert her attention from what  she is engaged.

She was seriously   scribbling   on   a  white   drawing  sheet  with  a dark black pencil… I found her continuously scribbling right and left without  any  intention   for  any  shape   or  mental picture that  has   identity  with  any   known   things.

Probably if an adult  artiste was scribbling this mad on a white sheet I would've quipped “Are you  trying to copy Jackson Pollack?”

But this child  of four years…what  is impelling her to black - scribble with such  crazy   vigour? “

I  asked  her    quietly  …“Dear…..Why   are  you  scribbling like this _ black  lines on  this  white  paper?”

“No… Thaathaa ….I am  not  scribbling… I’ m  just   drawing….” Lifting her hair a little, turning  the   head    at  an  angle she said to me  seriously.
  
“What….Drawing?  what  are  you  trying  to   draw?   Are these erratic   lines    called  drawing…?

“You  don’t  understand  Thaththaa….  I  am  drawing  “HAIR”

  “HAIR”……..What ?.......    Are   You    drawing   Hair?”

 “Yes…….Don’t  you  see…..this  is  how   my  hair  will  look   if  I  draw  it….”

 “ Oh!.....Yes  true…Yes….This  is  indeed   Hair…”   

  I had to simply accept the  fact  of  her  statement. And stop with that.

 I  should  not   probe  her  further  and  ask “Why are you drawing the hair?”  

Because for  the  same  question   an  adult  Modern  artiste would retort saying  “That is  my  artistic  freedom… You shut up and F…ck off“

Maybe  this  child also could have such a feeling but maynot know how to   show   such  reaction. 

 But I  was  certainly happy  and   quietly  laughed  at  her  reply which  sounded  honest  and  not  clever… I  moved  away...

 A  thought  occurred that   if  the  child  had  said   the  same  answer in  Tamil how  crude  and  mannerless that  would  have  sounded to a listener! 'Hah… ‘HAIR ……………’



Tuesday, March 24, 2015

Budding Critic !

Budding Critic !

Vaidheeswaran


    My  grand- daughter  used  to  wake  me  up  from my  bed    every  morning  and  would  say  “Hello”

  Once I  sit  up  she  would  start  chatting  and  blabbering  endlessly  as  if  we have  another  eternity  to  live.

  Yesterday    she  asked  “Thathaa    Can  I  tell  you  a  story? “

  “No…No…  “      I  said  yawning.

“No  Thaaththa…wait…I  will tell  this  story  It  is  very interesting “

Again  I  yawned…      ” What  is  the  story  about?    .Is…it….  Is  it  too    long ?”

“No    Thaaththaa  …really  it  is not  too long…”

“Then  “…

“Thaththaa…  I  tell You….It  is  very  moving…and  not  very  long  It  is  short..”

  “O K “

“The  story  I  am  going  to  tell  is  not  very  long  not  very  short…But  it  is  bit  scary  in  the  beginning…  Is  it  O K ?..”

“ Oh ….Scary….!!!.”

“But  don’t  be  afraid …It  is  not  scary  throughout.  .then  it  is  bit  sad….You  will  cry…Will  you  cry?

“ I  will  try…not  to…

  Looking  seriously  at  my  face  for  reaction…in  a  secretive  voice…She  said _

”The  Girl  gets  bitten  by  Dinosaur…You  know  Dinosaur.. Big  animal  So..Big…It  bites  her!  Are  you  scared?..”

“ Yes..a  bit…”  

“But  don’t  worry… scary  only  for  some  time. .. then  the  story  is really    funny.  .Because  one  doctor  comes  that  way  and  put  injection  to  Dinosaur  and  it  dies  and  the  girl  laughs  and  then…then….

“Then..”  what.?  .Is  the  girl    not  crying  of  the  pain  of  dinasaurs  bite?  Is  she  not  afraid?

“  No…No..actually    Dinosaurs  did not bite  her  very  hard…but    only  it  kissed  her  But  she  cried  too much..  Then  she  stopped…”

“OH  …then    what  happened…?”

She  laughed… “Hahhaa…she  laughed  Do  you  know  why?    The Dinosaur  died…but  she  was  also  sorry…again…..Do  you  know  why?  ..She  loved  the  Dinasaur…”

 “Then    when  did  she  come  home?...”

“No ..no.. wait  story  not  yet  over…Then  she  hugged  the  Dinosaur  so  much.    And  suddenly  it  woke  up…..In  the  end  all  are    happy…”

“ How…?”

She  feigned  a  secretive  voice… ”Do you  know  her  mother  was  looking  for  her…She  searched  her  under  the  bed.  .and  around  the  lawn…and  everywhere  all over  the  jungle..”

“ Oh..!”  again  I  yawned  “ Then  Mother  found  her.. ..?”

“ No No…  Mother  did  not  see….Only  the  girl    found  out  the  Mother  and  Mother  hugged  her  so…much….

“And….?”  

“And    all  are  happy… Girl  kissed  mother  .  I love  you..  I love…you  Amma….”She  said.    And  all went  home”

“…………….”

“Did  you  like  the  story?...”

“What… story…?”

“Oh…Thaaththa…You  do  not  listen…actually  I  will  tell  another  story….It  is  not  so  scary… like  this  one….You  will  like.  .this…”

“NO…No…No  more  story….…  “  Now  You  are  packing  off  from here… You  go and  drink  your  milk  now…” 

“ No…”  ………………………

I  look  outside  and  say  “I  think    It  is  going  to  rain  today…  … .Do  not  go  out  to  garden  to-day… “

“ No  Thaaththa…  I  have  seen  the  Rain  forecast……It  is  not  going  to  rain  today…Come  out  Get  up Get  up ..”

“  WHAT…Rain forecast..!!  “ My  God!!...

                                            *************************

****  The  Story  teller  who  told  the  story  with  such  narrative  interest  and  critical  appreciation    is  four  years  old  !!!

We  learnt  the  critical  assessment  of  a story  not  earlier  than  20  years    in  our  generation!!!


And  this  is  a  common  feature  of  all  the  children  of  the  present  generation.
                                 



                                                                 

Thursday, March 12, 2015

நான் ஒரு சகாதேவன்

நான்  ஒரு  சகாதேவன்
வைதீஸ்வரன்




 1958  என்று  நினைக்கிறேன்அப்போது  கோமல் சுவாமிநாதன்  என்  நண்பராகி விட்டார்.  அப்போது  அவர் சேவாஸ்டேஜ்  நாடகக் கல்வி நிலையத்தில்  மாணவ ராக  சேர்ந்து  பயின்று முடித்து திரு ஸஹஸ்ரநாமம்  நாடக கம்பனியிலேயே காரியஸ்தராக வேலையில் இருந்தார்.  ஆனால் அவர்  உள்நோக்கம்  நாடக  ஆசிரியராக வளர்வது  தான். 


 இதற்கு  முன்  அவர்  நிரந்த ரமாக  இருந்த  கவர்மென்ட் வேலையை  உதறி விட்டு  இங்கே  நாடகத் துக்கு  வந்தவர்.. அதனால் அவர்  குடும்பத்துக்கு அசாத்திய அதிர்ச்சியும்  தாங்க  முடியாத கோபமும்  அவர்  மேல் இருந்தது.

நான்  அப்போது கல்லூரி  முடித்து விட்டு எதிர் காலம் பற்றிய குழப்பத்தில் இருந்தேன். நாடகம்  சினிமா  கவிதை  ஓவியம் இப்படி  எல்லா  விஷ யங்களும் என்னைத் தாக்கி குழப்பி சித்ரவதை செய்து கொண்டிருந்தன. சம்பாதிப்பதும் வேலை செய்வதும்  முட்டாள்கள் நடத்தும்  வாழ்க்கை  என்று  ஒரு நினைப்பு.

ஆனால்  பாதை எதுவென்று  நிர்ணயிக்க முடிய வில்லை..  கொஞ்சங்கூட யதார்த்தமில்லாத தான்தோன்றியான  மனப்போக்கு.  ஆங்கிலத் தில் இதை bohemian  என்று  கூட சொல்லுவார் கள்.

நான் அப்போது பார்ப்பதற்கு அன்றைய  வழக்க மான திரையுலக  கதாநாயகன்  போன்ற ஒரு பிம் பத்தை ஏற்படுத்திக்கொண்டிருந்ததால் என்னைப்  பார்க்கும்  நண்பர்கள்  எல்லோரும்  “ ஏம்ப்பா.. சினிமாவுலே  சேந்துக்கோப்பா... ஜெமினி கணெசனுக்கு போட்டியா.....பிச்சு வாங்கிடுவே! “ என்று சொல்வது வழக்கம்.

அவர்கள் நக்கலாகத்  தான்  சொல்லியிருப்பார் களோ!! தெரியவில்லைஆனால் நான் அதை  உண்மையென்று நம்பத் தொடங்கினேன்ஆனாலும்  அப்படிப்பட்ட  ஆசைகளில்  துணிந்து  இறங்குவதற்கு எனக்கு  நாடக  அனுபவம்  கொஞ்சம் தேவைப்பட்டது.

அப்போது கோமல் சுவாமிநாதன் மூலம் ஒரு அமெச்சூர் நாடகக் குழுவின் தொடர்பு  கிடைத் தது. அந்த  சமயம் அவர்களும் ஒரு ராஜா கதை யை  நாடகமாக்க முயன்று கொண்டிருந்தார் கள்.

அதில் என் வயதில் ஒரு இளவரசன்  வருவான்.  புத்திசாலி… ஆனால், கோமாளி போல்  நடித்து  தந்தையின்  கபடத்  திட்டங்களை அம்பலப்படு த்தி  மக்களை விடு தலையாக  வாழ வழி வகுக் கிறான்.“நான் அந்த  வேஷத்திற்கு மிகப் பொருத் தமானவன்என்று அவர்கள்  நினைத்து  எனக்கு நடிக்க சந்தர்ப்பம்  கொடுத்தார்கள்.

 
கல்லூரி  நாடகங்களில்  நடித்திருந்தாலும்  அந்த அளவு  தொழில் சுத்தமாக நடிப்பது  அது  தான்  முதல்  தடவை

எனக்கு  உள்ளூர  நடுக்கம் தான்ஆனால் அந்த  நடுக்கமே  என்  கோமாளி  பாத்திரத்துக்கு சாதக மாகக்  கூடும்  என்று நான்  எதிர்பார்க்கவில்லை எனக்குப் பாராட்டுக்கள்  கிடைத்தது.  

அதை விட  விசேஷமாக,  அந்த  நாடகத்தைப்  பார்க்க  பி.எஸ்.ராமையா  வந்திருந்தார்!

 
பி.எஸ். ராமையா  எழுதிய  “தேரோட்டிமகன்“  நாடகம்  அப்போது  சேவாஸ்டேஜ் நாடக மன்றம்  தயாரித்துக்  கொண்டிருந்தது.

நாடகத்தைப் பார்க்கவந்த ராமையா மறு நாள் என்னை  அழைத்து வெகுவாக பாராட்டி னார்...ஒரு வாரம்  கழித்து  என்னை வரச் சொன் னதாக சேவா ஸ்டேஜ் ஆளொருவன்  என்  வீட்டு க்கு வந்து கூப்பிட்டான்.

நான்  போனபோது  ராமையா..கூடத்தில்  சில  நடிகர்களோடு  உட்கார்ந்திருந்தார்என்னைப்  பார்த்தவுடன்  “  வாப்பா...சகாதேவா..”  என்றார்

என்  பெயரை  ஏன்  மாற்றி  சொல்லுகிறார்  என்று  குழப்பமுடன்  பார்த்தேன்.
  
 வைதீஸ்வரன்.....தேரோட்டிமகன்  நாடகத்துலே நீ தான்  சகாதேவன் வேஷம் பண்றே......தன பாலு  உனக்கு  வேண்டியவசனத்தை எழுதிக்  கொடுப்பான்வாங்கி ண்டு  போய்  ரெண்டு  நாள்லெ  நல்லா பாடம்  பண்ணிண்டு  வரணும்  ஒத்திகைக்கு  வரும்போது  எல்லாம்  தயாரா சரியா  இருக்கணும்..தெரிஞ்சுதா...”என்றார்

எனக்கு வியர்த்து விட்டது.

ஸார்... எங்க  மாமாகிட்டே.......”என்று  இழுத்தேன்.

என்  மாமா [ஸஹஸ்ரநாம்ம்”]  தன்  உறவினர் கள்  யாரும்  இந்தத் தொழிலுக்கு வரக்  கூடாது  என்று  பிடிவாதமாக  இருப்பவர்அதுவும்  முறை யான  மரபான   நாடகப்  பயிற்சியில்லாமல்  கல்லூரியில்  படித்தவர்கள்  நாலு சினிமாவைப் பார்த்து விட்டு அது போல்  தானும்  நடிக்க வேண்டுமென்று  கிளம்புகிற அமெச்சூர்  கும்ப லைக்  கண்டால் அவர்  ஆவேசமாக கோபப்படு வார். கன்னாபின்னாவென்று  திட்டுவார்.

அதுவும்  எங்கள்  குடும்பத்திலேயே  என்  ஒன்று  விட்ட  மூத்த  சகோதரர் [நிறையப்  படித்தவர் ] இந்த  மாதிரி  நாடக  சேவை  செய்யப்  போய்  எதிர்காலத்தை இழந்தவராக  இருந்ததால்  என்  மாமாவின்  ஆதரவு  பற்றி  எனக்கு  நம்பிக்கையு மில்லை  அவர் எதிரில்  நிற்பதற்குக்  கூட  பேசு வதற்குக் கூட  எனக்கு  பயம்….

அவரா... என்னை....... ..இதற்கு  சம்மதித்தார்.. .. இதென்ன  உலக அதிசயமாக இருக்  கிறதே!’

ஸார்..என்  மாமா  ..எப்படி  ஒப்புக் கொண்டார்... .. .பயமாக  இருக்கிறது ......கோபப்படுவார்....”..  என்றேன்.
 
 “
அதெல்லாம்  பத்தி  ஒனக்கு  ஏன்  கவலை??.  நான்  ஒங்க மாமாகிட்டே அடிச்சி சொல்லிட் டேன்  சகாதேவன்  ரோலுக்கு  நீ  தான்  பொருத் தம்  நீ தான்  நடிக்கப் போறேன்னு  சொல்லிட் டேன்ஒனக்கு  அனுபவம்  இல்லியேன்னு  மாமா  சொன்னார்.  அனுபவம்  இருக்கு  நான்  ஏற்கனவே  நீ  நடிச்ச  நாடகத்தைப்  பாத்திருக் கேன்னு  சொல்லிட்டேன்ஆனா..ஒங்க மாமா  ஒரு  கண்டிஷன்  போட்டார். முதல் நாடகம்  நடிக்கட்டும்,அதிலேஅவன்  சரியா  செய்யலே ன்னா  நான்  ஆளை  மாத்திடுவேன் னார்..அத னாலெ  நீ தான்  என்  வார்த்தையைக் காப்பாத் தணும்  தெரிஞ்சுதா..” என்றார்  நீளமாக.  
   
ஏப்ரல்  14ந்தேதி1959  மைலாப்பூர்  ஆர்  ஆர்  சபாவில்  தேரோட்டிமகன்  நாடகம்  அரங்கே றியது.

முதல்  தடவையாக  நான் தொழில்முறை  நாடக க்  கம்பனியில்  நடித்த  நாடகம்நான்  பயத்தை  மூட்டை  கட்டி விட்டு அந்த வேஷத்துக்கு  அவசி யமான பக்தியும்  ஞானமும்  கலந்த  உணர்வு டன் அக்கறையுடன்  நடித்தேன்... என்று நினைக் கிறேன்.!!!

நாடகம்  முடிந்தவுடன்  யாரும்  எதுவும்  சொல்ல வில்லை. ராமையாகூட  ஒன்றும்  சொல்ல வில்லை  ஆனால்  என் பாத்திரம்  சின்னது  தான்  சொல்லக் கூடிய  அளவுக்கு  ஒன்றுமில்லை  என்று  சமாதானப்படுத்திக் கொண்டேன்.

 
மறு நாள்  பொழுது  விடிந்து நேரமானதும்  தெரியவில்லைமுந்தைய நாள்  நாடகத்தி னால்  ஏற்பட்ட அழுத்தமும்  அலுப்பும்  இன்னும் தேங்கிய அசதியில் தூங்கிக் கொண்டிருந்தேன்.

 
என்  அப்பா  என்னை வந்து  எழுப்பினார்... சிர மப்பட்டு  அவசரமாக நான் கண் விழித்த தும்....”பார்ரா....ஒம்பேரு  கூட  பேப்பர்லெ  வந்திருக்கு..”என்று  ஹிந்து பத்திரிகையை  என்னருகில்  போட்டார்.

என்னால்  நம்பமுடியவில்லை!

ஆமாம்..என்  பெயரும்  இருந்ததுமுக்கியமான  பாத்திரங்கள்  நடித்தவர்களையெல்லாம்  சிலா கித்து  விட்டு கடைசியில் ஒரு  வரியாக நானும்  பொருத்த மாக  நடித்ததாக  என்  பெயரும்  இருந்தது.

முதல் முறையாக  ஒரு  பத்திரிகையில் என்  பெயர்....நான்  சிலிர்த்துப்  போனேன்! ... சகா தேவனாக  நான்...நல்லவேளை .... ராமையா  பெயரைக்  காப்பாற்றி விட்டேன்  பெரிய  நிம்மதியாக  இருந்தது........

ஆனால்  கெட்ட  வேளை.....தொழில்  முறை  நடிகனாக நானே  என்னை  வரித்துக்  கொண்டு    தீர்மானித்துக்  கொண்டு  அடுத்த  மூன்று  வரு டங்கள்  நான்  நாடகத்  தொழிலில்  தீவிரமான  இலக்கிய  சூழலுக்கு  அன்னியமான  பகட்டு சூழலில் ஊர்  ஊராக  சுற்றிக்  கொண்டிருந் தேன்!!........

 எந்த  நடிகனும்  தனிமையில்  அமைதியற்று  வெறுமையாகத்  தான்  இருப்பான்  என்று எனக் குள்  ஒரு  உணர்வு  என்னை இடைஞ்சல் படுத் திக்கொண்டே  இருந்தது...  அது  எனக்கு  மட்டும்  பொருத்தமான  உணர்வாக  இருக்கலாம்.