(கசங்கிய டைரிக்குள் கண்டெடுத்த ஒரு கவிதை 1959)
கடலுக்கு சில வார்த்தைகள்
வைதீஸ்வரன்
யுகயுகமாய் முதிர்ந்து
நரைத்த வெள்ளக் கூந்தல்
பூமித் தரையில் அலைபாய
ஆழ் மனதில் திமிங்கல சிந்தனைகளை
தூங்க வைத்து
நட்ட நடு வெளியில்
ஊழிக்காலம் தவமிருக்கும்
தற்பரமே --நீ வாழ்க.
அகன்ற நெஞ்சு நிறைய
வான் முழுதும் உள்வாங்கி
தன் மீன்கள் விண்மீன்களுடன்
கலந்து விளையாட
எல்லையறற கருணையால்
உயிரைப் போர்த்திக் காக்கும்
நீலப் பேரழகே -- நீ வாழ்க
ஊழிக் காலமாய்
ஓய்ச்சலின்றி
வாழ்வுப் பொருளை
உலகக் காதுகளில் ஓதி ஓதி
எதிரொலித்தும்
மொழி பேதத்தால்
அது பேரிரைச்சலாகப் படும்
உலகப் பேதமையால் உள்ளம் குமுறியும்
பொறுமையாய் புவியை அடைகாத்து நிற்கும்
ஆகாயப் பறவையே
நீ அன்புடன் வாழ்க !
No comments:
Post a Comment